Tsjongejonge, dat was een pittige tochtje, zeker wel 10 km en steeds langzaam stijgend – in de wielersport noemen ze dat vals plat- maar nu kwam dan eindelijk dat gezellige Gasthaus Alpenblick in zicht.
Lekker biertje, benen strekken en uitblazen, hopelijk een plaatsje bij die ouderwetse tegelkachel, zodat mijn zeiknatte hemd lekker kan drogen als ik er met mijn rug tegenaan ga zitten. In de brede gang ontdoe ik mij van een aantal kledinglagen en ga met opgestroopte mouwen en een wijd openstaande pulli de gelagkamer binnen. Nou, dat valt even tegen, weinig plaats, alles zit vol, mensen met kinderen, jonge meiden en dito jongens maar bij de “Kachelofen” is nog wel ruimte..
Ik maak rechtsomkeert en ga eerst maar eens even de aardappeltjes afgieten in de ouderwetse metalen pisgoot, waar je met z’n allen, zonder tussenschot op een rijtje staat. Wie weet valt er nog wat te zien of meer dan dat. Als ik de deur open wil doen wordt deze netjes opengehouden door degene, waar ik nou wel heel graag naast had gestaan. Wat een stuk, lang blond haar, een net even doorkomend baardje, zijn openstaand overhemd toont een bruine borst en zijn opgestroopte mouwen tonen licht behaarde bruine armen. Wat zou die voor een verrassing in zijn spijkerbroek hebben? Terwijl ik hem bedank en nakijk, zie ik dat zich in zijn strakke broek een lekker kontje aftekent. Doorlopend naar de goot laat ik mijn broek op mijn enkels zakken en ga er eens lekker voor staan. Als mijn blaas leeg is en ik de laatste druppeltjes zorgvuldig van mij eikel verwijderd heb, hijs ik teleurgesteld mijn broek op, hij is niet teruggekomen.
Ik ga de gelagkamer weer in en kijk richting Kachelofen, de toiletbezoeker, die nu breeduit voor de Kachelofen zit, schikt een beetje op en wijst optimistisch op het kleine plaatsje, dat nu naast hem is vrijgekomen. Maar al te graag ga ik op dit aanbod in en knel mijn billen tussen de muur en het lekkere kontje in. Heerlijk die warme tegels tegen mijn kleffe natte hemd en een gespierd dijbeen tegen het mijne. Een lekkere Jagerthee is snel besteld en ik probeer een gesprek aan te knopen met mijn buurman. Deze heeft echter meer belangstelling voor een paar kinderen en hun moeder. Jammer de lichaamswarmte van zijn been begint mij op te warmen en ik zou eigenlijk wel eens wat meer weer voelen. Na een kwartiertje stapt hij op en verlaat de Gasthof tegelijk met de moeder en de kinderen: een gelukkig gezinnetje, moet kunnen!
Nadat ik lekker opgedroogd ben ga ik terug naar mijn hotel in het dal. Daar aangekomen, zie ik, dat ik nog voldoende tijd heb om te gaan zwemmen. Snel pak ik mijn nieuwe zwembroekje, een groot badlaken, douchespullen en die achterlijke badmuts, die ze hier verplicht gesteld hebben. Er zijn niet veel gasten en ik ben snel omgekleed, uitgekleed kan ik beter zeggen, en spring met badmuts – maar zonder de verplichte douchebeurt – het water in. Als ik proestend weer boven kom, sta ik oog en oog met de toiletbezoeker van hedenmiddag. Ik zeg in mijn beste Duits: “ Hallo, bist du hier mit Frau und Kinder?”
In perfect Nederlands geeft hij het veelbelovende antwoord: “Nee, hoezo vrouw en kinderen?” Waarop ik antwoord: “Nou vanmiddag heb ik nog even naast je gezeten bij de Kachelofen en toen vertrok je tegelijk met een vrouw en twee kinderen”. “Dat waren mijn zus en twee neefjes, die hier wonen, maar ik logeer in dit hotel, omdat zij niet zo’n groot huis hebben. Logeer jij ook in dit hotel?” Nadat ik het beaamd heb, stelt hij zich voor als Kees, “Käse aus Holland, zoals mijn zus mij altijd voorstelt aan haar Oostenrijkse vrienden en hoe heet jij, of moet ik u zeggen. Lachend stel ik me voor: “Doodgewoon Jan, OK en zeg maar jij tegen u.
Ook Kees heeft een badmuts op, geen gezicht met die lange manen , die er onderuit komen. Als wij, na een kwartiertje samen baantjes trekken, het water uitgaan, zie ik dat hij een grote slobbershort aan heeft, die zelfs over zijn knieën hangt. Ik zie daaronder een paar mooie lichtblond behaarde kuiten en er boven een gladde gewelfde borstkast met een paar stijve bijna zwarte tepels. Samen gaan wij op een bankje zitten en al gauw blijkt dat wij dezelfde interesses hebben.
Enthousiast vertelt Kees over zijn pas geboekte zomerrondreis langs mooie campings – allen met zwembad – in Frankrijk. Ik kijk zo eens naar zwemtenue en zeg: “Wist je niet dat dit hotel een zwembad heeft?” “Hoezo?” is zijn wedervraag “ik heb toch zo’n idiote badmuts bij me” “Nou als je naar Frankrijk gaat zal je toch wel echte zwembroeken meenemen” antwoord ik hem. “Nee hoor lekker zo’n slobberbroek, ik laat hem steeds opdrogen en als ie dan weer droog is, plons ik weer het water in” “Zeker de eerste keer dat naar Frankrijk gaat” antwoord ik hem, “want anders wist je wel, dat je met zo’n geval direct het zwembad uitgehaald wordt. Je vervuilt het bad door al het zand dat er aan blijft hangen. Zoals hier een badmuts verplicht is, moet je in Frankrijk op de meeste campingzwembaden een gewone strakke zwembroek dragen.” Kees verschiet van kleur en zegt “Fijn dat je mij waarschuwt, want ik heb nog nooit een zwemslip aangehad” En om dat te bewijzen toont hij mij een akelig wit dijbeen, dat er overigens mooi gespierd uitziet en rijkelijk met mooi wit krulhaar bedekt is. Ik wil meer zien en bied Kees aan om straks bij het omkleden even mijn zwemslip te passen, hetgeen hij een goed idee vindt.
